Z bakteriami i wirusami stykamy się na co dzień i najczęściej nie powodują one żadnych dolegliwości. System odpornościowy stawia skuteczną zaporę. W przypadku osłabienia odporności droga do ataku jest otwarta.

Gronkowiec złocisty

Należy do bakterii powszechnie występujących w naszym otoczeniu, w glebie, powietrzu, na skórze zwierząt. Od 10 do 50% osób jest nosicielami gronkowca złocistego, które nie chorują, ale mogą być źródłem zakażenia. Gronkowiec najczęściej umiejscawia się najczęściej w gardle lub nosie, ale także na skórze, mieszkach włosowych, gruczołach potnych i łojowych. Normalnie nie stanowi żadnego zagrożenia, ale w przypadku spadku odporności organizmu może stanowić zagrożenie.

Do zakażenia gronkowcem złocistym dochodzi drogą kropelkową, bezpośredni kontakt z nosicielem, używanie zakażonych przedmiotów oraz spożycie skażonych produktów spożywczych.

W tym ostatnim przypadku źródłem zakażenia nie jest sam gronkowiec, ale wytwarzana przez niego enterotoksyna, która jest odporna na działanie wysokich temperatur, a więc nie ginie podczas obróbki termicznej.

Na zakażenie gronkowcem szczególnie narażone są osoby:

• o obniżonej odporności organizmu,
• po zabiegach chirurgicznych,
• podczas cewnikowania,
• podawania kroplówek.

Objawy gronkowca

Nie da się jednoznacznie określić objawów zakażenia gronkowcem, zależą od miejsca zakażenia. W przypadku zakażenia skóry są to zmiany widoczne gołym okiem, jak czyraki, liszaje, ropnie. Skóra jest zaczerwieniona, z drobnymi krostami. Miejsca zainfekowane swędzą.

Gronkowiec najczęściej atakuje błonę śluzową górnych dróg oddechowych. Typowe objawy to ciągle zaczerwienione gardło i często nawracające infekcje dróg oddechowych.

Gronkowiec, a właściwie enterotoksyna mogą spowodować zatrucie pokarmowe objawiające się biegunką, wymiotami. W przypadku groźnego zakażenia może konieczna być hospitalizacja i podawanie kroplówek nawadniających.

Leczenie gronkowca

Tak jak w przypadku innych bakterii, tak również w przypadku gronkowca złocistego, leczenie polega na podawaniu antybiotyków. Niestety powstaje tu problem, ponieważ gronkowiec wytwarza panicylazę, która powoduje odporność na antybiotyki z grupy penicylin. Niewiele lepiej jest w przypadku wielu innych antybiotyków. Najlepszą metodą jest wykonanie wymazu z antybiogramem. Posiew pozwala określić na które antybiotyki konkretny szczep jest odporny, a które są go w stanie zniszczyć. Dokładne leczenie (minimum dwa tygodnie) pozwala pozbyć się gronkowca raz na zawsze.

Zobacz więcej o gronkowcu: http://gronkowiec.edu.pl/

Jak uniknąć zakażenia gronkowcem

Profilaktyka polega przede wszystkim na utrzymaniu odpowiedniego poziomu odporności organizmu, wtedy automatycznie wytwarzane przeciwciała poradzą sobie z atakującą bakterią. W tym celu należy spożywać produkty bogate w witaminy i mikroelementy, czyli owoce i warzywa. U osób z obniżoną odpornością w wyniku choroby lub operacji, należy zwiększyć ją przy pomocy odpowiednich suplementów.

Jasno trzeba powiedzieć, że nie ma możliwości ograniczenia kontaktu z bakterią, ponieważ znajduje się ona wszędzie, nie wyeliminujemy też nosicieli, ponieważ nie wiemy kto nim jest.